Πολλοί υποψήφιοι δικαιούχοι προγραμμάτων ΕΣΠΑ προχωράνε στην υποβολή των επενδυτικών τους σχεδίων, δίχως αρχικά να έχουν εκτιμήσει την πιθανή βαθμολογία τους.

Γιατί όμως ένας δυνητικός δικαιούχος να κάνει κάτι τέτοιο;

Καταρχάς, εκτιμώντας την πιθανή βαθμολογία του επενδυτικού σχεδίου, ο αιτών μπορεί να διαπιστώσει ότι δεν έχει καμία ελπίδα έγκρισης, ή το αντίθετο. Δεύτερον, υπάρχει σχεδόν πάντα περιθώριο βελτίωσης της βαθμολογίας, κυρίως καλύπτοντας τις απαιτήσεις των “υποκειμενικών” κριτηρίων.

Πώς γίνεται αυτό;

Στην πλειοψηφία των προγραμμάτων, η βαθμολογία του επενδυτικού σχεδίου προκύπτει από το άθροισμα “αντικειμενικών” και “υποκειμενικών” κριτηρίων, τα οποία σταθμίζονται με συντελεστή βαρύτητας, προκειμένου το “άριστα” να είναι οι 100 βαθμοί. Έτσι, ο αιτών μπορεί με σχεδόν απόλυτη ακρίβεια να υπολογίσει τη βαθμολογία του στα αντικειμενικά κριτήρια, και να εκτιμήσει το χειρότερο και το καλύτερο σενάριο βαθμολόγησης στα υποκειμενικά.

Για παράδειγμα, ένα αντικειμενικό κριτήριο είναι τα χρόνια επαγγελματικής εμπειρίας του επενδυτή, τα οποία τεκμηριώνονται με την προσκόμιση καρτέλας ενσήμων ή/και βεβαιώσεων ασφαλιστικού φορέα ή εργοδότη. Προφανώς, το αποτέλεσμα θα είναι συγκεκριμένο και αδιαμφισβήτητο.

Από την άλλη μεριά, ένα υποκειμενικό κριτήριο μπορεί να είναι οι προβλέψεις εσόδων – εξόδων 5ετίας της επιχείρησης (υφιστάμενης ή νέας). Σε αυτή την περίπτωση, ο αιτών χρειάζεται να συντάξει τη μελέτη βιωσιμότητας της επιχείρησής του με τρόπο ρεαλιστικό και επιστημονικά τεκμηριωμένο (π.χ. εφαρμόζοντας ευρέως διαδεδομένα εργαλεία και μεθοδολογίες χρηματοοικονομικής ανάλυσης, υπολογίζοντας δείκτες όπως break-even point, ROI, MoM, κλπ.).

Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, κανείς τη σημαντικότητα αλλά και τη δυνατότητα βελτίωσης της βαθμολογίας των υποκειμενικών κριτηρίων αξιολόγησης του επενδυτικού σχεδίου. Ένα ελλιπές και μη τεκμηριωμένο σχέδιο πιθανότατα θα τύχει χαμηλής βαθμολογίας. Αντίθετα, ένα πλήρες, ορθά τεκμηριωμένο και ρεαλιστικό σχέδιο έχει περισσότερες πιθανότητες να σκοράρει υψηλά.